آسیب‌های شغلی جسمانی تهدیدی برای این کارگران است/کارگران بخش کشاورزی و دامپروری همواره زیر تیغ استثمار هستند
برخی از مشاغل جهان می‌توانند سلامت روحی و روانی کارگران را به شدت تحت تاثیر قراردهند. بر اساس گزارش‌های منتشر شده، مزدبگیرانی که در زنجیره تامین موادغذایی اشتغال دارند به مراتب شرایط بدتری نسبت کارگران دیگر دارند و از آسیب‌های شغلی نیز رنج می‌برند.
- آمار و اطلاعات منتشر شده از سوی اتحادیه‌های کارگری نشان می‌دهد بسیاری از کارگران جهان که در صنعت کشاورزی مشغول به کار هستند نه تنها شرایط مساعدی ندارند بلکه مهارت کافی برای انجام کارهای دیگر را هم ندارند. فقدان مهارت کافی سبب می‌شود تا نیروی کار غیرمتخصص به این گروه‌های شغلی روی بیاورند. هرکدام از این موارد عاملی است تا زمینه استثمار آنها از سوی کارفرما فراهم کند.
- به گفته کارگران مزارع، همکاران آنها در کشتارگاه‌ها و دامپروری‌ها نه تنها شرایط کاری سختی را تجربه می‌کنند بلکه ایمنی برای کارفرمایان این فضاها از معنا تهی است. بررسی قوانین کشورهای مختلف نشان می‌دهد که هیچ قانونی در حمایت از کارگران صنعت کشاورزی وضع نشده و آنها از حق و حقوق کاری برخوردار نیستند. این مسائل سبب شده تا سازمان ملل متحد نسبت به اجحاف در حقوق این گروه از کارگران واکنش نشان دهد؛ این نهاد بین‌المللی در گزارشی نوشت: حدود ۱ میلیارد و ۷۰۰ میلیون نفر از مردم جهان، معیشت خود را به وسیله اشتغال در صنعت کشاورزی تامین می‌کنند. و این جامعه آماری نیازمند توجه بیشتر از سوی مقامات رسمی دولت‌ها هستند و حقوق آنها باید مورد توجه قرار گیرد.
برخی از سازمان‌های مردم نهاد تلاش می‌کنند با اقدماتی چرخه ناعادلانه در روابط کار را تغییر دهند و با طرح‌های پیشنهادی خود بخشی از مشکلات کارگران کشاورز و دامدار را مرتفع سازند تا زمینه ایجاد اشتغال پایدار در این گروه شغلی را فراهم کنند. این سازمان‌ها تلاش می‌کنند نه تنها معیشت این گروه شغلی را فراهم کنند بلکه موقعیت‌های شغلی بیشتری در اختیار آنان قرار دهند چراکه اگر موقعیت‌های شغلی بیشتری در اختیار کارگران کشاورز قرار گیرد، زمینه اشتغال پایدار برای آنان فراهم می‌شود و معیشت آنها تا حدود زیاد تامین خواهد شد
اشتغال در دامپروری‌ها نیز سلامت جسمانی کارگران را به خطر انداخته است. حضور و کار مداوم در فضاهای سرپوشیده و بسته که امکان تهویه هوا وجود ندارد، کارگران را در معرض گازهای سمی مثل آمونیاک و سولفید هیدروژن قرار می‌دهد که در مدفوع حیوانات وجود دارد. انجمن‌های ایمنی و بهداشت سراسر جهان گزارش‌هایی مبنی بر مرگ کارگران در هنگام کار بر اثر استنشاق این گازهای سمی ارائه داده‌اند. کارشناسان ایمنی شغلی باور دارند، تمامی افراد که جان خود را از دست داده‌اند در بازه زمانی طولانی در معرض این گازها قرار داشته‌اند.
شرایط دامپروری‌ها به نحوی است که مزدبگیران ناچار هستند در تمامی شبانه‌روز آمادگی کار را داشته باشند. این موضوع در دامپروری‌های صنعتی کشورهای پیشرفته وجود دارد اما در دامپروری‌های کشورهای در حال توسعه که بیشتر به صورت سنتی اداره می‌شوند، رواج بیشتری دارد.
علاوه بر این، در کشورهای پیشرفته گروه بزرگی از کارگران را مهاجران تشکیل می‌دهند، مهاجرانی که به علت غیرقانونی بودن اقامتشان، ناآشنا بودن با زبان کشور میزبان یا نداشتن تخصص کاری خاص مجبور به انجام شغل‌های نامحبوب‌اند؛ برای مثال در ایالات‌متحده، ۶۰ درصد کارگران دامداری‌ها و کشتارگاه‌ها را مهاجران تشکیل می‌دهند که اغلب اهل مکزیک هستند و ۴۸ درصد آنها مجوز کار در آمریکا را ندارند و به صورت غیرقانونی در دامداری‌ها یا کشتارگاه‌ها کار می‌کنند. بیشتر کارگران استخدام رسمی نیستند و هر لحظه ممکن است اخراج شوند. تعدادی از آنها حتی به صورت غیرقانونی کار می‌کنند و به صورت غیرقانونی در کشور به سر می‌برند، به همین دلیل برای سختی کار، حوادث یا آسیب‌دیدگی‌هایشان گزارش یا شکایت نمی‌کنند و به شدت استثمار می‌شوند.
به علت ماهیت کار، بلند کردن و انتقال بار سنگین و انجام حرکت‌های تکراری در روز احتمال آسیب‌دیدگی و جراحت در درازمدت وجود دارد. برخی از آسیب‌ها می‌تواند مادام‌العمر باشد. علاوه بر این، این افراد در نتیجه تماس با گوشت حیوانات بیمار به شدت در معرض بیماری‌های مختلف‌اند در حالی که بیشتر آنها بیمه درمانی یا تامین اجتماعی هم ندارند. این شرایط سخت و طاقت‌فرسا نه‌تنها سبب نمی‌شود که دامداری‌ها و کشتارگاه‌ها ساعات کاری کوتاه‌تری داشته باشند بلکه کارفرمایان ساعات کاری بسیار نامنصفانه‌ای را به این افراد تحمیل می‌کنند. این کارگران باید تا ده ساعت در روز یا شب کار کنند. بدیهی است که هر چقدر ساعات کاری طولانی‌تر شود احتمال خطا و آسیب‌دیدگی و همچنین، عدم انجام درست کار و آسیب به حیوانات بیشتر می‌شود.
با وجود سختی زیاد کار، درآمد کارگران دامداری‌ها و کشتارگاه‌ها بسیار پایین است و درآمد ناچیزی دارند و در تامین زندگی مناسب برای خود و خانواده‌شان مشکلات زیادی دارند. سال ۲۰۱۸، نتایج یک مطالعه نشان داد که متوسط حقوق سالانه برای یک کارگر کشتارگاه حدود ۲۸.۵۰۰ دلار است. تاکنون اطلاع جدیدی درباره درآمد آنها منتشر نشده است. هدف صاحبان دامداری‌ها و کشتارگاه‌ها به حداقل رساندن هزینه‌هاست نه تامین رفاه حال کارگران. طبیعی است که آنها سعی می‌کنند کارها را با کم‌ترین نیروی انسانی ممکن انجام دهند.
علیرغم این سختی‌ها، ترک کار برای اکثر کارگران کشاورزی دام گزینه مناسبی نیست. بسیاری معتقدند که با این فرض که شرایط لازم برای مشاغل دیگر را ندارند، در صورت ترک کار برای همیشه بیکار می‌شوند. موانعی مثل عدم تسلط بر زبان کشور میزبان، تحصیلات کم هرکدام ابزارهای توجیهی کارگران برای پذیرش وضعیت خود است. آنها معتقدند، اگر نسبت به شرایط کار خود اعتراض کنند، کارفرما برای همیشه آنها را بیکار می‌کند.
انتهای پیام/
